نوازش از من می خواهی و من پرم از جای خالی همه نوازش های نشده . . . نگاه از من می خواهی از دو چشمم و من سراپا نگاهم و اینهمه مردمک انتظار را در من نمی یابی . . . .

همچون باران باشیم رنج جدا شدن از آسمان را در سبز کردن زندگی جبران کنیم

در زندگى‎ ‎نه گل باش که اسیرخاک شوى‎ ‎ نه باران که به خاک بیفتى خاک باش که گل از تو بروید و باران به خاطر تو ببارد

این هوای خوب بارانی ، حال خوب می خواهد ولی حیف تو اینجا نیستی و باران بی تو یعنی سوزاندن تن سیگار

می روم به کجا؟ نمی دانم حس بدی ست بی مقصدی! کاش نه باران بند می آمد نه خیابان به انتها می رسید

هیچ گاه نباید به اجبار خندید گاهی باید با نهایت آرامش گریه کرد لبخند بعد از گریه از رنگین کمان بعد از باران هم زیباتر است

خاطراتی که زیر باران داشتیم شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتیم

چقدر این صدا برایم آشناست صدای هق هق گریه های آسمان را میگویم صدای بارش باران را… بارها آنرا از اعماق وجودم شنیده ام صدایی است که رنگ تنهایی دارد بوی فراق و درد دوری

مثل باران خاطراتت ماندنیست لحن پر مهر صدایت خواندنیست گرچه ما اندک زمانی در کنارت بوده ایم تا ابد مهر و وفایت ماندنیست

گاهی باران همه دغدغه اش باغچه نیست گاهی از غصه تنها شدنش می بارد

باران می خواهم … آنقدر شدید که من و تنهاییم را با خودش بشوید و ببرد

باران بهانه ای بود که زیر چتر من تا انتهای کوچه بیایی … کاش نه کوچه انتها داشت نه باران بند می آمد …

آه ، باز هم باران … باران که می بارد دلت را محکم بچسب زیر باران دل به اشاره ای می رود …

دلَ‌م باران می‌خواهد و چتری خراب و خیابانی که هیچ‌گاه به خانه‌ئ تو نرسد!

به مووهات شانه می‌کشی باران می‌شود به چشم‌هات سُرمه، آفتاب می‌شود به گوونه‌هاتْ برگِ گُل مهتاب به لب‌هات…  به لب‌هات دیگر دست نزن!

تو را از یاد بُرده‌ام باران را، نه. گفته بودی در باران می‌آیی!